Regen in Takaka

Helaas regent het flink als wij opstaan, het plan was om vandaag langs de kust te varen van het Abel Tasman National Park. Toch rijden wij door de regen naar het startpunt, het plaatsje Totaranui waar voor ons de boot vertrekt. Na het asfalt komen wij op een gravelroad terecht die, al slingerend, zo’n 7 km naar de eindbestemming leidt. Uiteindelijk komen we aan de kust op een camping terecht met een prachtig uitzicht over het strand, maar helaas komt het nog steeds met bakken uit de hemel waardoor wij besluiten om terug te keren. Terug in ons appartementje gaan wij na een kleine lunch het dorp in om in een van de cafeetjes een cappuccino (met lekkers!) te nuttigen. In het café is het vol vanwege het slechte weer, er zijn vele backpackers die hun rugzak binnen laten drogen en een warme lunch nemen. Hierna lopen wij door de hoofdstraat van het dorp en zien een poster waarop staat dat Nieuw Zeeland in 2050 “roofdier vrij” wil zijn en daar ook hard aan werkt. Buidelratten, fretten, wilde katten, gewone ratten en hermelijnen moeten uitgeroeid worden (door middel van pesticiden), zij zijn een gevaar voor met name vogels die op de grond broeden. Voor de introductie van roofdieren door de mens in Nieuw Zeeland waren inheemse vogels zo geëvolueerd dat ze niet meer konden vliegen en gewoon op de vlakke grond broeden. Na de introductie van uitheemse roofdieren worden jaarlijks miljoenen inheemse vogels gedood tot uitsterven aan toe. Nu zijn er fok programma’s om deze vogels terug te krijgen.

In de regen lopen wij naar het lokale “Golden Bay Museum”, een klein gebouw die met name in dit soort weer bezocht wordt. Toch worden wij aangenaam verrast door de Nederlandse teksten die wij bij binnenkomst lezen. Enig chauvinisme is ons niet vreemd en een groot deel van de expositie gaat over Abel Tasman die hier als eerste Europeaan voet aan de grond gezet heeft.

Na dit bezoek doen wij nog een poging om naar het noorden te rijden, in de hoop daar nu te kunnen wandelen. Helaas wordt deze poging al snel gestaakt door de donkere wolken die in aankomst zijn en wordt het appartement weer opgezocht om een filmpje op Hennie haar tablet te gaan kijken.

Wij halen even over vijven avondeten bij de lokale supermarkt en gaan rond zes uur naar het noordelijkste puntje van het Zuidereiland “Wharariki Beach”. Ruim een uur rijden en dan nog 40 minuten heen en weer wandelen naar het strand. Het laatste stuk met de auto is weer een “ouderwetse” gravelroad waar je blij bent als je geen tegenligger tegen komt. De wandeling is prachtig, de regen is gestopt en de zon licht het bergachtige landschap op. Wandelend tussen de schapen en zo nu en dan een houten trapje over een hekwerk heen. Je hoort de zee al, maar er zijn nog een aantal heuvels te nemen. Na de laatste heuvel is er een langgerekt duinenlandschap en staan er een paar honderd meter verderop een aantal rotsen in de zee. In de grootste rots heeft de zee een grot gemaakt waar een zeehond in is gaan liggen. Niet mensenschuw staat zij het toe om de nodige foto’s en video te maken. Een mooi einde van een regenachtige dag!