Lamington National Park

De dag begint vroeg. De yurt bevalt prima maar de twee kleine raampjes zijn zonder raambekleding uitgevoerd, waardoor de eerste zonnestralen de ruimte al vroeg verlichten. Vijf eitjes, van hun eigen kippen, liggen klaar voor het ontbijt en worden door Hennie buiten op de BBQ gebakken. Wel vreemd dat de eigenaren van de yurt ons nog steeds niet hebben verwelkomd, dat is ons bij de hotels, appartementen en B&B’s nog niet overkomen.

Vandaag rijden wij in anderhalf uur via bergachtige slingerweggetjes naar Lamington National Park. Hier heeft ene O’Reilly een behoorlijk stuk grond (ongeveer 9km2) boven op een berg weten te bemachtigen voordat het gebied tot National Park werd bestempeld. De man heeft er een resort op gezet waar de toeristen graag komen en ook gebruik maken van de vele wandelpaden. 

Na een kop cappuccino te hebben gedronken, waarbij wij begroet worden door een stel papegaaien, kiezen wij voor een een wandelroute (door het regenwoud) van ruim twee uur. Het is niet druk, dus lopen wij hele stukken zonder iemand tegen te komen. Stil is het er niet, de herrie die de beesten om ons heen maken is soms oorverdovend. Aan de ene kant van het dal staan de hoge bomen van het eucalyptus woud en aan de andere kant het regenwoud. Na een uurtje zien wij de “Moran Falls”, een mooie waterval die wel wat regenwater kan gebruiken. Het pad loopt een keer dwars door een boom en later over een wankele hangbrug heen. Het verbaast ons dat, net als plaatsen in het noorden, dit gebied een vulkanisch verleden kent. Wij lopen op de helling waar miljoenen jaren geleden een vulkaan zijn lava uitgespuugd heeft.

In de avond bedekken wij de ramen van de yurt met dekens in de hoop dat wij iets langer uit kunnen slapen. De eigenaren zijn morgenochtend waarschijnlijk al naar hun werk voordat wij aan onze dag beginnen, dus hebben elkaar niet gezien.