Via de kust en een roze meer naar Geraldton

We zakken vandaag 160 kilometer naar het zuiden, naar Geraldton. Een grotere plaats met 33.000 inwoners. Tijdens onze rit willen we drie mooie lokaties aandoen. Twee uitzichtpunten langs de kust vlakbij Kalbarri en halverwege de rit een groot roze meer.

Het is vandaag stille zaterdag, wat hier meer drukte betekent. De paasvakantie van 2 weken is begonnen en het toerisme viert hoogtij. Dat merken we bij onze eerste uitzichtspunt "Red Bluff". Er is nog maar één parkeerplaats vrij, terwijl we gewend waren maar 1 of 2 andere auto's op een parkeerplaats te zien. Dat is even wennen. We zien vanaf "Red Bluff" surfers in de golven. Bij onze tweede stop "Pot Alley" worden we, net als gisteren getroffen door de mooie rotsformaties aan de kust. Het is net alsof er rode pannenkoeken op elkaar gestapeld zijn.

Na een half uur verder rijden komen we langs Hutt Lagoon Pink Lake, waarover het volgende te lezen is: dit zeemeer is 14 kilometer lang en 2,3 kilometer breed en is extreem zout. Het ligt lager dan de Indische Oceaan en parallel aan de kust, achter een duinwal.  Het water uit de oceaan sijpelt langzaam het meer in en wordt verdampt. Het zout blijft achter. De algen die in het meer leven, de Dunaliella Salina, houden van het zout en maken beta-caroteen (vitamine A). Dit kleurt het meer roze. We kijken uit naar een parkeerplaats om het roze meer met eigen ogen te zien maar we zien alleen maar struiken langs de weg. Gelukkig brengt onze drone uitkomst. Zo kunnen we vanaf een parkeerplaatsje over de struiken heen kijken. En dat valt niet tegen. We krijgen knalroze foto's en filmpjes terug. Op maps zien we dat er een uitkijkpunt aan de andere kant van het meer is en daar rijden we vervolgens naar toe. Als we de bocht genomen hebben zien we het roze meer in al haar glorie liggen. Bij het uitkijkpunt is het best druk, mensen lopen vanaf de kant het meer van een paar centimeters diepte in. Ik wil heel graag op de foto terwijl ik op/in het meer sta, maar niet tussen anderen in. Iets verderop is het veel rustiger en daar probeer ik vanaf de kant het meer op te lopen. Per stap zak ik steeds verder weg in een soort zwart drijfzand dus ik ben snel terug bij alle andere toeristen. Daar kun je makkelijker het meer oplopen. Mijn rechter voet heeft een klein sneetje opgelopen en het zoute water laat dat goed voelen. Verder is het magisch om over een roze zoutkorst te lopen. Andre waagt zijn gevoelige voetjes hier niet aan en maakt foto's vanaf het droge. Ik heb het water nog even geproefd en dat was heel erg zout. Na een tijdje zijn we klaar voor het laatste uurtje rijden naar Geraldton. Ons onderkomen staat in een vakantie parkje met huisjes en campingplaatsen dat helemaal volgeboekt is. Een aardige dame bij de receptie ontvangt ons en vertelt ons dat we huisje nummer 1 hebben. We komen aan bij ons kleine huisje met een bed in de woonkamer/keuken. Aan de staat van het huisje te zien is het waarschijnlijk het eerste huisje, dat hier tientallen jaren geleden gebouwd is. Kortom hele oude meuk. Voor onze deur is een springkussen. We ruilen de kangoeroes van Kalbarri in voor vrolijk springende kinderen. Dan gaan nog even boodschappen doen. Als we willen afrekenen gaat het brandalarm af. Eerst denken we dat het een oefening is. Het hele winkelcentrum moet geëvacueerd worden en we moeten allemaal naar buiten. In de verte horen we de sirenes van de brandweer maar we zien geen rook. De brandweermannen en vrouw gaan binnen de boel na. Een sensor had vals alarm gegeven. Gelukkkig kunnen we al snel hierna onze boodschappen afrekenen en ons installeren op dit nieuwe plekje.