Boottocht vanuit Monkey Mia

Vandaag maken wij een catamaran tocht op Shark bay. Er is een minimum van 9 en een maximum van 60 toeristen die de tocht mogelijk maken. Om tien uur vertrekt de catamaran vanuit Monkey Mia met 38 toeristen aan boord. De kapitein is een jonge dame die de boot (gedeeltelijk) met haar voeten bestuurd waarbij haar bovenlichaam uit het mangat boven het stuurwiel uitsteekt.

Al snel zien wij de bekende dolfijnen familie. Eerst waren ze nog bijzonder, maar na de vele “interacties” zijn wij aan hun gewend geraakt. Verderop in de baai komen zien we de eerste dugongs (zeekoeien) een moeder met haar kalf. Hun longen moeten iedere 4 minuten lucht hebben, maar in nood kunnen ze wel tot 18 minuten onderwater blijven. Ze worden tot 900 kilo zwaar en hebben een botstructuur die 200 kilo kan wegen, dit helpt hun om zich “zwevend” onderwater te begeven. Deze grote beesten eten wel 50 kilo zeegras per dag. De dugong worden geslachtsrijp rond hun 16e levensjaar en heeft dan iedere vijf tot acht jaar een jong, ze kunnen tot 70 jaar oud worden (in Shark Bay!)

De zeegrasvelden hier kunnen meer CO2 opslaan dat het Amazone regenwoud en meer zuurstof produceren. De basis van het ecosysteem in Shark Bay is het zeegras.

Na de eerste dugongs gespot te hebben volgen er meer, tenslotte moeten ze regelmatig lucht halen, vaak is het een moeder met kalf. Het lijken logge dieren, maar ze kunnen wel 35 kilometer per uur zwemmen en verdedigen hun jong door tussen het jong en een tijgerhaai te gaan liggen. Hun huid is te taai om makkelijk doorheen te bijten en met hun staart kunnen ze stevige klappen uitdelen. 
De dudongs waren bijna uitgestorven, dit met name door de mens. Een volwassen dudong levert wel twintig liter olie op, die vroeger in crèmes werd verwerkt (cosmetica). Vanaf de jaren 60 zijn de dudongs beschermd.

Ook zien wij verbazend veel zeeschildpadden, die boven komen om adem te happen. Het blijken de onechte karetschildpadden te zijn. Wij hebben geluk, want de zeeschildpadden kunnen wel tot twee uur onderwater blijven.

Het laatste half uur van de drie uur durende tocht mochten liefhebbers, achter de boot, in een net plaats nemen die in het water hing. Dit liet Hennie zich geen twee keer zeggen!