Een dagje op het schiereiland Dampier

We zetten vandaag koers naar het topje van het schiereiland Dampier, naar Cygnet Bay. Dit plaatsje heeft een mooie baai waar ook parels worden gekweekt. De weg van 210 kilometer is geasfalteerd en goed onderhouden. We zien om de honderd meter, naast de gravel berm, een zijweg van 40 meter die in de struiken eindigt. Na een tijdje speculeren denken we dat het voor de opvang van water is om de asfaltweg vrij te houden van water. Na een fikse moessonbui blijkt het ook zo te werken. Onderweg zien we vlak voor ons een wallabi springend de weg oversteken, gelukkig net ver genoeg om hem niet te raken. Langs de kant van de weg staan af en toe hagedissen op hun achterpoten, alsof ze zich groot maken om te imponeren. Ze blijven staan totdat we voorbij zijn gereden.

Na 2 uur komen we aan in Cygnet Bay, een piepklein plaatsje dat gedomineerd wordt door de parelkwekerij. De baai is prachtig groenblauw van kleur en we zien mangroves in het ondiepe water. Een lust voor onze ogen en camera's. Dan is het tijd voor koffie. Wij gaan binnen in de airco zitten. Op de veranda van het restaurant zit een schoolklas te lunchen. Zij zijn hier op schoolreis. In een hoek van het terras zit een markante man. Hij is een aboriginal, heeft lang grijswit haar en een opvallende hoed. Binnen hangen drie portretten van hem. Ik ben geïntrigeerd door deze man. De bediende zegt dat hij graag een praatje maakt dus ik trek de figuurlijke stoute schoenen aan en spreek hem aan. Dat vindt hij leuk, en hij vertelt dat hij de (traditionele) eigenaar is van dit land en dat hij wereldwijd vrienden heeft, waarvan ik er nu ook een ben. Hij vertelt trots dat hij op instagram staat en wil mijn naam en contactgegevens voor het geval hij in Nederland is. Ik kan hem dit niet weigeren. Later lees ik op internet dat deze Bruce Wiggan, een Bardi man is. Hij bewerkt de parelschelpen met oker, zoals zijn voorvaderen ook deden, en werkt samen met de Cygnet parelkwekerij. We rijden verder naar One Arm Point. Ook hier worden we getroffen door de schoonheid. Er zijn verschillende eilanden die je vanaf de kust kunt zien en waar André de drone overheen laat vliegen. Ik loop naar de boothelling om de sterke stroming te filmen. Het water is kristalhelder en ik twijfel hoever ik naar het water toe durf te lopen vanwege eventuele krokodilllen. Ineens beweegt er wat in het ondiepe water voor me en ik schrik in eerste instantie maar zie dan twee kleine zwartpuntrifhaaien zwemmen, die ook van mij zijn geschrokken en wegzwemmen. Wat een uniek moment, de adrenaline komt vrij.

Op de terugweg doen we Beagle Bay nog even aan. Hier staat in het midden van een armoedig plaatsje een goed onderhouden spierwit kerkje waarvan we gelezen hebben dat het interieur vol zit met parelmoerschelpen en parelmoer. Het interieur is door Aboriginal vrouwen onder leiding van een Duitse priester gemaakt. We zien het nu met eigen ogen en het is heel byzonder. Zowel hier als in Cygnet Bay krijg je het gevoel dat er een vorm van samenwerking en wederzijds respect is tussen de Aboriginals en de Europeanen. Hierna rijden we, vol met indrukken, terug naar ons heerlijke huisje.