Bezoek aan Monkey Mia

Mia is het aboriginal woord voor Thuis en Monkey komt van de apen die de Maleisische parelvissers bij zich hadden. 

Na lekker uitgeslapen te hebben rijden wij rond half elf naar Monkey Mia, halverwege zien wij een stel emoes over een vlakte wandelen wat voorheen een ondiep meertje moet zijn geweest. Na twintig minuten zijn wij bij Monkey Mia aangekomen, onze jaarpas voor de National Parks is hier niet geldig dus moeten wij dagpassen voor Monkey Mia kopen. Na dit gedaan te hebben zien op een bord dat de “interaction with the dolphins” voorbij is terwijl dit op drie momenten in de ochtend zou gebeuren. Boos en teleurgesteld lopen wij naar het strand alwaar Hennie drie vrijwilligers aanspreekt en ik de aanwezige pelikanen bewonder. De vrolijke (gepensioneerde) vrijwilligers vertellen dat de dolfijnen nu elke 15 minuten hun kalven moeten zogen en dat daarom de “interactie” maar tien minuten per keer mag duren. De dolfijnen moeten dan naar dieper water toe, omdat het kalf tijdens het zogen verticaal onder zijn moeder hangt. Begrijpelijk maar voor ons jammer dus!
Wij lopen langs de kustlijn en twijfelen over hoe lang ons bezoek aan Monkey Mia moet gaan duren, als we aangesproken worden door een jong Nederlands stel. Zij zijn net begonnen aan een trip van drie maanden door west Australië met hun zes jarige dochter en komen uit Heerhugowaard. Om dit te kunnen doen hebben ze (tijdelijk) hun Nederlandse nationaliteit opgezegd, anders konden ze vervolgd worden vanwege de schoolgaande leeftijd van hun kind. Moeder is basisschool leerkracht en geeft haar kind regelmatig onderwijs, de vader heeft zijn bedrijf verkocht…..en niet voor de eerste keer, want ze zijn al een keer acht maanden weggeweest! Tijdens ons gesprek zie ik opeens een aantal vinnen het water uitsteken en waarschuw Hennie terwijl de dolfijnen met z’n vijven op ons afzwemmen (twee volwassenen en drie kalfjes), wat een mazzel!

Ondertussen voelen wij de zon op de voeten branden en besluiten wij toch maar een duik te nemen in de baai, voor het omkleden kunnen wij gebruik maken van de camping faciliteiten alwaar de nodige emoes hun thuisbasis hebben.

Na het lijf in de factor 50 te hebben gezet komen wij langs het grote zwembad van Monkey Mia, het is er zo rustig dat wij denken “waarom niet”. Dit was een goede gedachte ! Het water is zout maar heerlijk verfrissend, tijdens het zwemmen duiken zwaluwen naar beneden die met open bek net een slokje van het zwemwater nemen. Na het zwemmen lopen wij terug naar de auto voor een slok water en…….Hennie heeft vanochtend bij de warme bakker een overheerlijke brownie en kokos/framboos koek aangeschaft!
Na deze lunch zien wij in het informatie centrum-pje een gebouw alwaar een film draait over de familie dolfijnen (bottleneck dolphins) die hier al 32 jaar aan de oever verschijnt. Deze dolfijnen kunnen tot veertig jaar oud worden, een kalf blijft tot vier jaar bij zijn moeder, het is een hechte familieband, de volwassenen jagen zelfs tijgerhaaien (5 meter lang) weg door met grote snelheid hun neus in de haai zijn zij te pompen. En nog veel meer wetenswaardigheden.

Na de film lopen wij langs het gebouw naar de kustlijn, hier zie ik weer de familie dolfijnen langskomen. Maar nu zijn ze met z’n achten! Wat dolfijn voor ons! Wij staan te filmen op de pier en ik besluit om de beestjes te bezoeken terwijl Hennie op de pier blijft filmen. Met mijn handen maak ik wat spetter geluiden…..en ja hoor, daar komen ze weer met z’n achten aan! Nu besluit Hennie om ook naast mij te komen staan en ze van nog dichter bij te filmen terwijl achter ons een dame vraagt of wij wel de benodigde “permit” hebben. Hennie is licht geïrriteerd dat wij op dit geweldige moment gestoord worden en blijft filmen, maar roept nog wel “yes of course”. Hennie ging ervan uit dat de parkpas, die niet meer dan een parkeervergunning is, voldoende zou zijn! Terwijl ik mij omdraai zie ik een jonge dame met de nodige strepen op haar schouder, zij maakt duidelijk dat wij in overtreding zijn en een afstand moeten hanteren van minimaal 50 meter van de dolfijnen. Terwijl ik mijn verontschuldigingen aanbied is Hennie, die nog steeds geconcentreerd aan het filmen is (op een afstand van twee meter), nog steeds niet in haar hum dat ze bij zoveel natuurschoon lastig gevallen wordt. Nu verteld de dame dat er boetes op staan om hier onbevoegd te staan waarna de ernst duidelijk wordt en ik, de nog steeds filmende, Hennie terug het water uitroep. De plaats waar wij staan is met gele boeien afgezet en nu wij goed kijken zien wij ook palen op het strand die met touwen verbonden zijn, hierachter zou onze plek moeten zijn!

Nu wij het water uit zijn en uitgelegd te hebben dat wij het ECHT niet wisten blijkt het een heel vriendelijke dame te zijn die al mijn vragen beantwoord en, de nog steeds filmende, Hennie wijst op een voorbij zwemmende groene zeeschildpad. Dat liet Hennie zich maar een keer zeggen en liep hard naar het einde van de pier waar de schildpad aan het zwemmen was !

Na dit avontuur wandelen wij langs de verboden kustlijn naar de plaats waar de normale mens wel mag vertoeven. Hier trekken wij onze snorkel spullen aan en lopen de baai in. Na een kwartier komen we er achter dat er hier geen onderwater leven te bewonderen valt, maar er zijn wel twee volwassen pelikanen die ons rustig voorbij zwemmen. We gaan nog even in het koele ondiepe water zitten en merken dat onze voeten heel makkelijk drijven. Het water is hier twee keer zo zout als in de oceaan. Dat komt door het vele zeegras bij de overgang van de Indische oceaan naar Shark Bay waardoor het water eenvoudiger de baai instroomt dan uitstroomt en dan verdampt en steeds zouter wordt.

Voor ons vertrek besluiten wij nog even terug te gaan naar het verfrissende zwembad, hier komen wij het Nederlandse gezin weer tegen met nog een evenbeeld uit de Haarlemmermeer polder. Ondertussen is de hele dag aan Monkey Mia opgegaan, het was een verrassende vakantiedag!