Vertrek uit Karijini en tussenstop in Nanutarra

Vannacht hebben we beter geslapen, ondanks de dingo's die al huilend van zich lieten horen. De wolken zijn verdwenen en we konden vannacht, vanuit onze sanitaire ruimte weer een mooie sterrenhemel zien. De weg naar het restaurant is beter begaanbaar nu veel vocht is weggestroomd. Tijdens het ontbijt raken we aan de praat met een Australisch stel over de aboriginals. Hij heeft begin deze eeuw huizen voor hen gebouwd (een steun programma vanuit de regering). Dan zien we twee spinifex pigeons, vrij vertaald grasduiven, met prachtige kleuren en een lange kuif rondscharrelen. Een probeert de ander te imponeren door zijn staartveren op te zetten.

De receptie heeft gelukkig niet doorgekregen dat er wegen zijn gesloten dus we beginnen vol goede moed aan onze 360 kilometers naar Nanutarra. Dit ligt op de weg naar Exmouth aan de oceaan maar dat vonden we te ver om in 1 dag te rijden. Na zo'n 150 kilometer belanden we op de Statenroute 136, dat tot onze verbazing een gravelweg is. De weg heeft veel "crests en dips", hij gaat steeds van heuvel naar dal en heeft veel geulen en hobbels . Links voor ons zien we een zware bui hangen en we hopen dat die niet op ons pad komt. Dat maakt het rijden op gravel veel zwaarder. Zo rijden we een dik uur, achteraf gezien 110 kilometer, met enige spanning door. De zware bui schampt ons. Ineens gaat onze weg overin een geasfalteerde weg wat een stuk relaxter rijdt. Net over tweeën komen we aan bij ons onderkomen dat achter de benzinepomp ligt aan. Het is een ruimte van 9 m2 inclusief sanitair, bedoeld voor een kort verblijf.  De airco staat gelukkig al aan, buiten is het ruim 40 graden. Om  zes uur verwennen we onszelf met een visburger, frietjes en een ijsje toe in het restaurantje. Terwijl het donker wordt begint het buiten weer te stortregenen. 's Avonds kijken we naar de Gilmore Girls. Morgen lonkt de kust bij Emouth.