Trombolyten in Lake Clifton

Vanmorgen verlaten we ons appartementje in Perth en rijden zuidwaarts. Het landschap langs de weg laat gordroge landbouwgrond zien, met koeien en paarden, afgewisseld met stroken bos. In dit deel van West Australie valt relatief meer regen wat de groei van het oeroude bos mogelijk maakte. De laatste jaren valt ook hier minder regen wat de gordroge grond verklaart. We zien her en der ook stukken met verbrandde bomen. Gelukkig hebben ze vaak al weer groene blaadjes. We stoppen onderweg bij Yalgorup National Park, bij Lake Clifton. Bij het uitstappen uit de auto moeten we wennen aan de warmte. Het is 12.00 uur smiddags en nu al verzengend warm. Er is hier een hittegolf en de temperatuur kan vanmiddag  tot 40 graden oplopen. Gewapend met hoed en zonnebril lopen we naar het meer dat een prachtig mooie groenblauwe kleur heeft. Het mooiste gezicht zijn de bruin-witte stenen die langs de rand van het water liggen, de zogeheten trombolyten. Lake Clifton is een unieke plaats met deze bizarre trombolyten. De term trombolyten roept bij mij allerlei associaties op met rode bloedplaatjes maar dat blijkt anders te liggen. Het is even goed lezen maar dit is wat er min of meer bekend is : ze ontstaan ​​door opwellingen van zoet grondwater in het meer. Dit grondwater is rijk aan calciumcarbonaat. Micro-organismen die in deze omgeving leven, zijn in staat calciumcarbonaat uit het water neer te slaan terwijl ze fotosynthese uitvoeren. Hierdoor wordt de gemineraliseerde structuur gevormd die de tromboliet is. Wetenschappers denken dat deze rotsachtige formaties een van de eerste levensvormen op aarde zijn, dat ze ongeveer 570 miljoen jaar oud zijn en zuurstof produceren die al het daaropvolgende leven mogelijk maakte. Zelfs leeftijd is dus relatief. We maken wat foto's en Andre bekijkt de boel met onze drone vanuit de lucht. We rijden door naar ons hotel dat vlakbij Pelican Point ligt en een klein zwembadje heeft. We krijgen een mooie kamer met heerlijke airco en uitzicht op de golfbaan. Er loopt een groep eenden op de baan maar voor golfers is het nog te warm. 

Wij worden,  zodra wij in ons nieuwe onderkomen zijn, gebeld door onze schoonzoon Hidde. Hij is gisteren middag, terwijl hij in onze Tesla op de snelweg reed, van achteren aangereden. Hij is er zonder veel letsel uitgekomen, heeft mogelijk een kleine hersenschudding maar voelt zich verder goed. Tessy (onze Tesla) heeft een film opname gemaakt van de aanrijding, duidelijk de fout van een roekeloze audi bestuurder!  Op een deuk in de achterbumper na is het gelukkig allemaal goed afgelopen. 

We eten vanavond buiten de deur bij de lokale hungry jacks. Inmiddels is het 18:30 uur en er is een heerlijke verkoelende wind opgestoken. Het is nu aangenaam warm en we verkennen het terrein bij ons nieuwe onderkomen. Er vliegen drie ibissen over als we in de richting van het zwembad lopen. Wij drinken op ons terrasje koffie en zien de laatste golfers voor ons hole 9 uitputten. Hopelijk weten ze wat ze doen, ons terrasje ligt er een meter of 30 achter, zonder enige bescherming. We zien rond 20:00 uur de zon ondergaan. Het einde van alweer een byzondere dag.