Reis naar New Plymouth

Wij verlaten de boerderij en rijden naar Otorohanga om daar het Kiwi House te bezoeken. Dit is een opvanghuis voor kiwi’s, waar ook een fok programma is opgezet. Tevens is het een kleine dierentuin waar uilen, gekko’s, TUI’s, KEA’s en andere inheemse vogels te zien zijn.

De kiwi is een inheemse vogel die het na invoering van roofdieren nog heeft weten te redden. De KOA (grote loopvogel), Huia, Lachuil en diverse andere dieren hebben het niet na kunnen vertellen. Van de Kakapo (niet-vliegende papegaaiachtige) zijn er nog zo’n 140 over gebleven dankzij een reddingsactie van de mens (een aantal werd naar een eiland gebracht).

De kiwi heeft een broedperiode van 4 maanden (maart tm juni), het ei wordt zo groot dat het een kwart van het vogeltje inneemt. Alle organen worden hierbij weggedrukt, gelukkig heeft het beestje geen borstbeen waardoor ze ook van voren uit kan dijen. Na het leggen van het ei neemt de man het over en broedt het in 80 dagen uit. Na de geboorte is het jong direct zelfstandig en weegt na drie maanden al één kilo (een volwassen kiwi weegt 3 kg). Na drie maanden is de kiwi groot genoeg om zich tegen roofdieren te beschermen.

Er zij zes soorten kiwi’s. Op het hoogte punt waren er in totaal 12 miljoen kiwi’s en nu (na bemoeienis van de mens) nog 60.000 . De botten van deze vogel bevatten merg, in tegenstelling tot de meeste vogels waarbij de botten hol zijn om gewicht te besparen. De neusgaten zitten bij de punt van de snavel waarmee ze goed kunnen ruiken, tevens is het beestje zo blind als een mol.

Ok, genoeg over dit beestje! Ook hier hebben wij er geen in levende lijve kunnen zien (wij waren gewaarschuwd via internet !).

Op weg naar New Plymouth stoppen wij aan de kust bij Tongaporutu om de “Three Sisters and the Elephant Rock” te zien. Twee (voorheen vier!) rotsformaties in de zee, de Elephant Rock is in 2016 zijn ook nog zijn slurf verloren als gevolg van erosie. De rotsen kunnen alleen bezocht worden bij laag tij, helaas was dit in de ochtend waardoor wij ze van een grotere afstand moesten bewonderen. 

Op een besloten strandje bij dit natuur fenomeen heeft een familie drie weken geleden een koffie en hamburger zaakje geopend, gescheiden in twee omgebouwde zeecontainers. Mam en nichtje in de ene en dochter in de andere container. 

Wij bezoeken beide containers. De koffie is prima, maar wij komen er achter dat de broodjes van de hamburgers een soort ciabatta broodjes zijn die in een aparte frituur bereid worden. Kortom, onze hartkleppen zijn er niet op vooruit gegaan vandaag! 

Een echtpaar (Maori dame en Engels man) komt vlak bij ons zitten tijdens het eten en wij raken in gesprek. De Maori dame heeft haar onderkin in kenmerkende stijl laten tatoeëren en verteld trots dat ze aan volwassenen Maori taalles geeft. Ze is blij dat het nu ook op scholen gebeurt zodat de kinderen al snel in contact komen met de Maori cultuur (tenslotte de eerste bewoners van het eiland). De man is een “Steel Gitar” (een liggende gitaar die je met een plectrum en met pedalen moet bedienen) speler, hij doet dit al 50 jaar puur op gevoel zonder dat hij noten kan lezen. Hij vind het jammer dat het geen populair instrument is waardoor het moeilijk is om er van rond te komen.

Eind van de middag bereiken wij de B&B in New Plymouth, hier verhuurt de eigenaresse van een groot huis drie kamers.