Napier

Op aanraden van Rosalyn (onze gastvrouw) rijden wij naar een plekje genaamd “Flat Rock” voor een ochtendwandeling. Wij komen aan bij een plek op het strand met zwart zand, of eerder kleine steentjes. Hier zie je de “Flat Rock” liggen, maar om er te komen moet je een route langs de klif nemen waarbij naast schoenen ook de handen en knieën nodig zijn. Kortom, na 30 meter wordt de uitdaging te veel want de tocht is nog zo’n 5 kilometer. Wij besluiten hierom 50 kilometer naar “Cape Kidnapers” te rijden (de lokale Maori’s trachten hier een scheepsjongen te ontvoeren van Captain Cook). Hier is tot eind februari een grote kolonie Jan-van-Genten te zien, wij hopen dat ze (vanwege het mooie weer) hun vertrek hebben uitgesteld. Hier aangekomen staan wij op de parkeerplaats waar op borden staat vermeld dat de loop route naar de kolonie 6 uur bedraagt. Sportief als wij zijn, lopen wij 40 meter naar het dichtstbijzijnde restaurant voor een aangename lunch. 

Hierna rijden wij naar de “te Mata peak”, een heuvel van 399 meter hoog met een populaire uitkijk op de top. Paraglider’s maken hier graag gebruik van, omdat het een zonnige middag is zorgt de  thermiek voor stijgende lucht. Hier wandelen wij een klein stukje naar de top, vanwaar je over Napier en zijn omgeving uit kan kijken.

Na van het uitzicht genoten te hebben rijden wij naar Napier (63 duizend inwoners, en alleen maar laagbouw). De boulevard aan de kust van Napier heet de “Marine Parade”. Hier kan je 3 kilometer wandelen en loop je van parkje naar kinderspeelplaats naar fitness toestellen (die iedereen mag gebruiken) naar waterfonteinen. Het is heel modern en vriendelijk ingedeeld en opgebouwd, een genoegen om te hier te wandelen, helaas moet je wel het pad delen met de fietsers (maar dit is normaal in Nieuw Zeeland).

Bij terugkomst in “ons” huisje, raken wij in gesprek met de eigenaren Don en Rosalyn, hierna worden wij uitgenodigd om naar hun schapen te lopen om ze naar een andere wei te begeleiden. Dit vindt direct achter hun huis plaats. Hier mogen wij het meegenomen brood aan de, niet schichtige, schapen uitdelen en hebben we een fantastisch uitzicht over Napier. Don vertelt graag, een van de onderwerpen is de aardbeving van 1931 waarbij Napier 3 meter omhoog geduwd werd en 40 km2 rijker werd (zeebodem werd bebouwbaar land), helaas koste dit 258 mensen het leven. Heel Napier moest herbouwd worden, inclusief het vliegveld. Deze herbouw vond plaats in de Art Deco periode, welke de stad een heel specifieke uitstraling geeft. Zijn moeder heeft de aardbeving nog meegemaakt, helaas was het de eerste schooldag van het jaar waardoor veel kinderen binnen waren. Ze is een aantal schoolvrienden verloren omdat het gebouw instortte. 

Al babbelend op de heuvel, lopen wij met de hond (Andy, komt van “Handy” (handige hond)), naar het volgende wei-tje. Hier staan twee zee containers, één voor de “troep” die hun drie kinderen hebben achtergelaten en mogen uitzoeken om mee te nemen en één om het brandhout in op te slaan. Don is 64 jaar en heeft zichzelf belooft om tot z’n 70ste voor het haardhout te zorgen, daarvoor zijn op eigen terrein genoeg bomen geplant. Ieder jaar zaagt hij er 6 om en maakt met de kettingzaag mooie plakken die hij met een gehuurd pneumatische apparaat in bruikbare stukken klieft. Als hij doorwerkt heeft hij met hulp van zijn vrouw in een werkdag (van 10 uur) de hele container vol, genoeg voor één winter. (Hij verteld met een lach dat hij dan het pneumatische apparaat niet nog een extra dag hoeft te huren, “tenslotte ben ik een Schot” eindigt hij)