Mount Paku

Vandaag laten we de zwaveldampen van Rotorua achter ons en rijden via een aantal bergen met bijbehorende bochtige wegen naar het schiereiland Coromandel dat aan de oostkust ligt, aan de Bay of Plenty. Dit gebied heet zo omdat Captain Cook hier veel voorraden aantrof van de Maori's. We komen aan bij een baaitje dat later het uitstroomgebied van de rivier Tairua in de Stille Oceaan, of andersom, bij vloed de inlet van de oceaan blijkt te zijn. Door de eb en vloedwerking van de oceaan liggen de zandplaten van deze baai wisselend onder water. De vogels, steltlopers en meeuwen, halen hun eten uit dit ondiepe water. We zien een roodsnavelmeeuw, modelletje als een kokmeeuw,met een visje vliegen en aan zijn jong voeren. Hij jaagt, als goede ouder, een veel grotere mantelmeeuw weg. Ons motel ligt aan deze baai/ inlet en we hebben een heel mooi uitzicht. De eigenaar heeft een paar palmen geplant voor een tropisch effect. Achter ons motel ligt Mount Paku. We dachten dat al het moois, dat we de afgelopen maanden gezien hebben, niet meer overtroffen kon worden maar dat gebeurt aan het eind van de middag toch. We gaan naar de top van Mount Paku, een vulkaan van 178 meter hoog. Deze vulkaan is 7 tot 8 miljoen jaar geleden gevormd, en daarna niet meer uitgebarsten, dus we durven het aan. Het eerste deel is met de auto, het laatste deel moeten we lopen, met veel trapjes maar het is de moeite waard. Op de top kun je helemaal rond kijken, van de inlet/riviermonding waaraan wij verblijven tot op de oceaan. Er liggen een paar beboste eilanden voor de kust, een ervan is White Island. Die ligt op 130 kilometer afstand dus te ver om te kunnen zien, maar het idee dat deze vulkaan recent, op 19 december 2019, nog is uitgebarsten is heel raar. Teruglopend zien we wat informatiebordjes, er is hier een levendige handel in Kauri bomen geweest in de 19de eeuw, ze werden geveld, in de rivier gegooid en drijvend vervoerd naar Tauranga om daar of in Auckland verwerkt te worden.