Litchfield National Park

Een beetje ei schrikt na het koken niet van het koude kraanwater in Darwin, het kraanwater is hier op z’n koudst ruim boven de twintig graden. Maar ze smaken alsnog goed bij het ontbijt!

Vandaag gaan wij naar Litchfield National Park, een van de vooraf geplande attracties die wij hier moeten zien. Het wordt een auto rit van bijna 300 km. Op de heenweg zien wij al snel diverse termietenheuvels naast de weg, grote bijna ronde taps toelopende zuilen tot wel vier meter hoog maar nergens een plekje om te stoppen. Dat wordt anders in het Litchfield National Park, hier staan de natuurfenomenen goed aangegeven met de benodigde parkeerplaatsen. De eerste plaats is bij de termietenheuvels, waar onze auto alleen komt te staan in afwachting van meer toeristen. Hier zien wij twee soorten termietenheuvels, de eerste is een enorm veld vol “grafzerken” die door de “magnetic” termieten zijn gecreëerd. Helaas kan je er niet naar toelopen en is dronen voor ons verboden, dus sturen wij het apparaat de lucht in (wij zijn tenslotte helemaal alleen) en maken mooie plaatjes. Deze “magnetic” termieten oftewel kompastermieten maken geen heuvels maar smalle plakken van ongeveer drie tot 4 meter hoog en tot 2,5 breed die allen in dezelfde magnetische richting staan (dit is ook getest door magneten aan beide kanten van een beginnende  “plak” te plaatsen).
Aan de andere kant van de parkeerplaats hebben de “kathedraal” termieten hun kamp opgeslagen, hier staan de bekende ronde termietenheuvels (zoals wij die kennen) die tot 10 meter hoog kunnen worden. Wij zien er een paar die tot de 4 meter hoog gaan en ruim 6 meter in omtrek.

Het volgende bezoek is aan Buley Rockhole, snel stromend water met ernaast rustige meertjes waar je in kunt badderen. Helaas is de plek met “politie” linten afgezet, vanwege de regentijd is het gevaarlijk om in het water te gaan. Er is tevens geen surveillance op zoetwater krokodillen in dit jaargetijde, dus willen de parkwachters geen risico nemen.

Florence falls is onze volgende stop, deze waterval is ook gesloten om in te badderen, maar is vanaf het overzichtsplatform fenomenaal om te zien. De waterval splits zich in tweeën en een deel komt een stuk lager uit de berg dan het andere deel. Hennie ziet opeens in de bomen ver onder ons zwarte vruchten in de bomen hangen, maar opeens beginnen ze te bewegen. Het blijken ”Ghost bats” (Australische spookvleermuizen) te zijn ze hangen er met honderden. Hun voedsel bestaat uit insecten maar ook kikkers en kleine vogels.

Het aantal toeristen die wij tegenkomen is alweer gestegen tot vier maar wij hoeven nog steeds niet te dringen om een plekje bij de natuurlijke attracties. Wel stappen wij iedere keer vanuit de auto in een “turks stoombad” en zijn bij terugkomst blij als de airco van de auto weer aanslaat.

Tolmer falls is ons laatste bezoek, een grote waterval die in een enorme kloof van rood gesteente dendert. 

Na ons bezoek aan het national park rijden wij de 130 kilometer naar huis. Voordat het appartementencomplex bereikt wordt gaan wij nog even boodschappen doen, aldaar zien wij voor het eerst dat een aboriginal door politie benaderd wordt. Hij ziet er enigszins bezopen uit en blijft op de grond zitten. De agenten weten niet wat zij met hem aan moeten, maar ze kunnen hem niet op de parkeerplaats laten zitten. Wij zien hier in het noorden veel meer aboriginals dan in het zuidwesten van Australië en helaas zien ze er voor onze begrippen slonzig uit. 

De prachtige droge dag wordt afgesloten met een tropische regen avond, wij hebben weer geluk gehad!