Van het ene plaatje naar het volgende.

We staan op en de zon schijnt! Vandaag rijden we 320 kilometer van Takaka naar Punakaiki aan de westkust. We rijden van het ene mooie plaatje naar het volgende, als we alles willen vastleggen komen we nooit aan. Eerst rijden we door de bergen met de bekende haarspeldbochten, dan krijgen we uitzicht op het water van de Tasmaanse Baai. Daarna rijden we westwaarts en herkennen de bergen met kale punten van Sint Arnoud waar we vijf dagen geleden verbleven. Er wordt hier veel kiwi-hop verbouwd, we hoppen door naar een gebied met houtkap, verschillende vrachtwagens komen volgeladen met boomstammen voorbij. In een dal zien we een bord met de tekst BAN 1080 staan. Internet leert ons dat dit een protest is tegen het gebruik van 1080, de codenaam voor het gif waarmee de roofdieren worden uitgeroeid. Het gif is erg effectief, 98 % van de roofdieren gaat er dood aan, maar er zijn zorgen over het gebruik en neveneffecten voor het grondwater, voor andere dieren en over het lijden door de roofdieren. De discussie hierover zal nog wel even doorgaan. Wij rijden verder door landschappen van heuvels, bergen, rivieren en via de westkust komen we aan in Punakaiki. En daar wachten de Pancake Rocks op ons. Deze rotsen hebben de vorm van laagjes pannekoeken op elkaar. Het is een karstgebied, wat we herkennen uit Andalucie. De schelpen van zeedieren zijn door de druk van het zeewater in de loop van miljoenen jaren samengeperst tot kalksteen. Door de opdrukking van dit gebied is het boven water komen liggen. Door erosie van regenwater en het zeewater blijven de pannekoekjes over. Ze zien er grijzig uit, maar zijn origineel geelwit van kleur door de schelpen. Het grijze is vervuiling. Het wandelpad langs de kust is enorm fotogeniek, tientallen foto’s en video’s worden gemaakt.