Een dure zondag

Vandaag maken wij de rit van 620km terug naar Port Hedland. Vanwege het aantal kilometers en de rust op de weg (wij komen drie keer een auto tegen !), nemen wij het risico om wat harder te rijden. Dat wordt dan 140 in plaats van 110 kilometer per uur, het is tenslotte zondag dus “iedereen is met ons”. 
Tijdens de auto trips luisteren wij naar de gedownloade muziek van Spotify of luisteren naar diverse Potcasts (b.v. “Na pleiten”) wat erg vermakelijk is. De weg is eentonig, maar verdient toch de nodige aandacht omdat er vanuit het struikgewas altijd wat kan opduiken. Wij hebben vele dode vogels, walibi’s, kangoeroes en hagedissen gezien.

Plots zien wij een arend ver voor de auto op de weg zitten, als wij hem naderen gaat hij met een van de dode hagedissen in zijn klauwen de lucht in. Een makkelijke snack voor deze rover!

Halverwege de rit zie ik een tegenligger (op een afstand van ongeveer vijfhonderd meter) aan de kant van de weg stil staan, maar zo danig dat ik het niet helemaal vertrouw. Na een tikje op de rem gegeven te hebben gaat de auto van de cruise control en dus terug van 140 naar 115 km/uur bij het passeren van de stilstaande tegenligger. Dit bleek een goede zet, de tegenligger bleek een politieauto met een lasergun bovenop het dak (sommige mensen hebben dus lak aan de zondagsrust!). Wij maken gedurende de volgende minuten een rekensommetje en denken dat de bon uitgaat komen op tussen de 10 en 20 kilometer te hard. En ervan uitgaande dat in dit “no worries” landje het wel mee zal vallen met de hoogte van de straf rijden wij weer verder met de gebruikelijke 140 km/uur. 
Aangekomen in Port Hedland is de tank leeg en zien bij het tankstation weer wat vriendelijkere prijzen staan, des te noordelijker je komt des te duurder wordt de benzine (waarschijnlijk door de transport kosten).

Ons nieuwe onderkomen is een prima, maar wat verouderd, hotelletje met een zwembadje. En er hoort een ontbijt bij, wat een luxe! En dan vergeet ik bijna nog het vrije uitzicht ! (direct op het lokale kerkhof)

Het is halverwege de middag, te warm om te wandelen dus besluiten wij om de eind aflevering van “Wie is de Mol” te bekijken. Ik was in onze thuis poule al uitgeschakeld, maar Hennie had nog kansen dus mocht ik van haar spanning meegenieten! Helaas voor haar zat onze jongste dochter al vanaf het begin op de juiste “Mol” en in de poule van haar werk had ze, op het laatst, een verkeerde beslissing genomen ;-)

Ik werd toch wel nieuwsgierig naar de hoogte van de bedragen van snelheidsboetes in Australië en kom tot de ontdekking dat dit per staat verschilt. Tevens blijkt dat ze er niet echt “no worries” mee om gaan ! (Wij gaan het zien! gelukkig krijg je er wel punten voor…….)