Coorong National Park

We laten Adelaide in de regen achter. Regen waarmee ze hier heel blij zijn. In Canberra heeft het “golfballen” gehageld door een kleine cycloon (super cel), autoruiten en dakramen gingen aan diggelen. In Sydney was er storm en regen zoals er in geen jaren geweest is. Wij laveren nog steeds tussen het slechte weer door. We rijden een “scenic route" naar Mt Lofty Ranges maar zien vooral wolken. We gaan verder richting de kust waar het steeds droger wordt en komen bij Coorong National Park. Dit natuurgebied van 3 bij 150 kilometer groot bestaat uit een strookje duinen langs de oceaan waarachter een meer ligt met een heel hoog zoutgehalte. Daarachter ligt weer een strookje duingebied met een aantal zoutpannen. De weg is een gele gravelroad die ons doet denken aan de wegen in Namibië. Het is een zogeheten wetland en geliefd bij veel vogels, vooral in het broedseizoen wat inmiddels achter de rug is. We zien een tiental Australische pelikanen die 150 cm groot zijn en een spanwijdte van 260 cm hebben, heel groot. Verder zijn er groepen sterns, meeuwen en eenden. De zoutpannen zijn verschillend in grootte en kleur, er zijn spierwitte, wat grijzere en roze gekleurde. De roze kleur is caroteen dat wordt gevormd door een waterplant als bescherming tegen de zonnestralen. Als het meer opdroogt kleurt het steeds rozer. Ik heb het geproefd en het klopt: de bodem is zout. Er groeit een soort paarse zeekraal op de zoutpan die ook zout smaakt. In de duinen staat veel wind en er groeien taaie grassen en struiken die het zand vasthouden. We rijden door dit mooie gebied naar Kingston waar ons motel voor vannacht staat. Na een koolsalade te hebben gegeten gaan we nog even bij de kuststrook kijken, wat ons een mooi strand onder de inmiddels laagstaande zon oplevert. Er is ook een klein watertje waar we weer pelikanen zien maar ook een kolonie blauwmaskeraalscholvers en wat kastanjetalingen (eenden).